چو از عالم جمال او عیانست
بعالم از چه رو رویش نهانست
نظر کن در مرایای دو عالم
ببین عکس رخ او چون عیانست
رخ چون آفتاب یار تابان
ز روی جمله ذرات جهانست
جهان بی‌جلوهٔ رخسار جانان
بجان او که بی‌نام و نشانست
ز روی ماهرویان بین جمالش
که عکس او عیان از مه‌رخانست
بما هر دم به حسنی رخ نماید
چه یار دلفریب و وه چه جانست
جهان شد مظهر حسن رخ او
جمالش ظاهر از کون و مکانست
بسر آن دهان کی راه یابد
مگر آن کو بغایت نکته دانست
ز بحر عشق کی جوید کناری
اسیری چون بجان اندرمیانست
(اسیری لاهیجی)
